(1293 - Coulombs, bij Dreux, 22 aug. 1350), koning van Frankrijk van 1328 tot 1350, was een zoon van Karel van Valois, een broer van Filips IV. Hij werd koning nadat ook de derde zoon van Filips IV zonder mannelijke erfgenamen gestorven was en werd gekroond op 29 mei 1328. Met Filips VI ving de dynastie der Valois aan. Hij huwde in 1313 Johanna van Bourgondi? en na haar dood (dec. 1349) Blanche van Navarra.
Reeds spoedig diende Filips zijn vazal, de Vlaamse graaf Lodewijk van Nevers, te hulp te komen om te Kassel de boerenopstand te onderdrukken (23 aug. 1328). De Vlamingen trachtten Eduard III ertoe te bewegen, als kleinzoon van Filips IV, de Franse kroon op te eisen. Deze weigerde echter, maar in 1337 stelde Eduard zich wel kandidaat, hetgeen de aanvang van de Honderdjarige Oorlog betekende. In Vlaanderen brak een opstand uit, waarbij Jacob van Artevelde het grafelijke gezag uitschakelde en Eduard III als koning van Frankrijk erkende (26 jan. 1340). Filips' vloot, die de graaf te hulp snelde, werd bij Sluis (24 juni 1340) verslagen.
Toen in Bretagne de successie openviel, bekampten de huizen van Montfort en Blois elkaar, resp. met Engelse en Franse steun. Eduard landde in 1346 in Normandi? en bracht Filips een totale nederlaag toe te Cr?cy (26 aug. 1346). Op 3 aug. 1347 veroverde Eduard Calais, dat een Engels bruggenhoofd werd tot 1558. Niettemin wist Filips het koninklijk domein uit te breiden met Dauphin? (1349) en de graafschappen Montpellier, Maine en Anjou. Orl?anais en Valois werden echter vrijgemaakt als apanage voor zijn tweede zoon Filips.